In memoriam Peter Laverman
Midden jaren tachtig waren mijn inmiddels overleden collega Gerrit van Sisseren en ik op zoek naar een ploeg om wekelijks leuk te roeien.Met drie aangeworven bekenden er bij waren wij binnen twee dagen met zijn vijven.
Vijf roeiers. Dus 4 om de boot te bemannen. En een wisselend nummer 5 die, ongeacht zijn lichaamsgewicht, periodiek nolens volens dient te sturen.Een mooi aantal, vijf. Maar voor een roeiploeg ietwat marginaal.
Er hoeft er maar een uitstedig of ziek te zijn of, naar later blijkt, nou toevallig juist tijdens het wekelijks roeiuur opgesteld te zijn in het kader van zijn beoefening van een of andere concullegerende sport en je duikt opeens onder de magische grens van 4 + 1.
Maar ongeveer op de derde dag bleek er nog iemand mee te willen doen.Peter Laverman, nog niet zo lang geleden lid geworden en ook wel in voor een wekelijks stukje roeien. Ik kende hem alleen van gezicht. Oud-roeier, tandarts. Oud-marineman die in zijn marinetijd gezagvoerder van een van Harer Majesteits oorlogsbodems was geweest. Prima. Kon eigenlijk niet beter. Ook ons après-aviron zou er, uiteraard, wel bij varen. Verhalen over de tijd bij de marine. Eigenlijk was zijn familie meer landmacht gericht, maar hij koos voor de marine. Hoe hij als de gevangenistandarts een zekere macht had over ook in gevangenschap intimiderend ogende figuren die evenwel als makke lammetjes waren als ze kiespijn hadden.
En inderdaad, het was zo hecht en leuk dat we jaarlijks naar Friesland gingen, om twee wherry’s te huren. Dan is het handig om met zijn zessen te zijn (2 x 3, dus). Met verhuizingen en vervangingen kent onze ploeg sinds de jaren 80 in totaal 14 man. Eigenlijk was Peter de enige die zich ook bezig hield met andere facetten van de sport. Naast het roeien zelf interesseerde hij zich ook voor andere facetten van de roeisport, zoals coachen.
Behalve van onze zondag ploeg maakte hij ook deel uit van de vrijdagochtend groep, de gemengde groep waar onder meer zijn vrouw Ellen deel van uit maakt. Vaak deed hij de vrijdagochtend ook nog aan coachen van de andere (de race-) groep van de vrijdagochtend.
Over het algemeen waren zijn gewenste roeiplaatsen de slagplaats of het stuurbankje. Soms kwam hij binnen en kondigde aan dat hij alleen zou sturen want hij had met andere kornuiten juist 10 km hard gelopen. En sturen wilde dan ook zeggen: sturend coachen.
Het ging steeds slechter met hem. Steeds vaker sturen, en dat niet omdat hij weer een behoorlijk eind had gerend.
Op 28 juni hadden we een jaarlijks vrijdagochtendploeguitje.
Veere, varen over het Veerse Meer.
Peter en Ellen gingen niet mee, maar zouden misschien even langs komen.
Toen wij debarkeerden zag ik Peter lopen.
Hoed op, kaarsrecht, een marineman.
Onvergetelijk.
Sterkte, lieve Ellen.
C.W.Ringeling