11-8-2021 – Een gezellige gast is niemand tot last – Haagse roeiers eten Honte-koelkast leeg, laten afwas staan en proberen er zonder te betalen vandoor te gaan!
Op 3 augustus stond het dan eindelijk toch te gebeuren: na een mislukte poging zo’n zes jaar geleden, toen ons plannetje vanwege een opstekende harde wind net niet door kon gaan, mochten wij midweekroeiers van rv De Laak uit Den Haag als gasten van rv Honte alsnog een keer proberen met boten van de Middelburgse vereniging een tocht op het Veerse Meer te maken!
Bolus
Geheel volgens de mores in onze Hofstad – Pünktlichkeit ist die Höflichkeit der Könige – meldden wij ons die zonnige en bijna windstille dinsdagochtend met z’n veertienen stipt om tien uur bij onze gastvrouwen Elien en Joke, die ik nog kende van mijn eigen roeitijd bij rv Honte in de periode 2004-2013. Een fijn weerzien, met als grote verrassing dat beide dames in de tussenliggende jaren zomaar het geheim van de eeuwige jeugd ontdekt bleken te hebben! Met typisch Zeeuwse bescheidenheid hadden zij daar in al die tijd geen enkele ruchtbaarheid aan gegeven, evenmin als Corrie, die even later met twee roeimaatjes aan kwam varen en ook al onveranderd straalde als de dag van toen. Nog danig onder de indruk van dit wonder, kregen wij vervolgens ieder een flinke bolus (‘ik had kleintjes besteld,’ aldus Joke) en koffie aangereikt, met de opdracht deze zonder dralen weg te werken zodat er genoeg tijd zou overblijven voor onze tocht.
Lui
Als gast heb je je daar dan maar aan te houden en zo stonden we een uurtje later met z’n allen goed gevuld klaar om de boten uit te brengen, trapsgewijs tillend en draaiend volgens de vanouds bekende, geheel eigen Honte-methode – met zo veel handen een fluitje van een cent natuurlijk. Toen ik daarna naar aanleiding van deze oefening aan Joke vertelde dat op vooroorlogse foto’s van rv Brantas in Soerabaja is te zien hoe de dames en heren verenigingsleden daar voor en na het roeien nooit zelf hun boten hoefden te hanteren maar gebruik konden maken van de diensten van een djongos prahoe (of djongos kapal, botenjongen), bleek gelukkig ook de morele attitude in het Middelburgse nog even hoogstaand als ik mij van vroeger jaren herinnerde: een passerend Honte-lid (m/v) dat deze koloniaal-nostalgische praat toevallig mee beluisterde, wees ons er met enige nadruk op dat ‘de slavernij nu toch echt voorbij is’. Veel dank, nooit te oud om te leren!
Tumult in de sluis
Enfin, het liep uiteindelijk tegen het middaguur toen we ten slotte echt van wal staken en op weg gingen naar de sluizen in Veere. De grootste daarvan stond bij onze aankomst net open, maar eenmaal binnen ging het er wat ongebruikelijk aan toe tijdens het schutten. De schipper van een groot Belgisch zeiljacht (althans met Belgische vlag) had zijn steigerende zeepaard klaarblijkelijk niet zo goed onder controle en liet de boot met veel motorgeraas eerst onbedoeld een schuimende pirouette draaien, schampte daarna een ander jacht en sloot de vertoning af met een oplawaai tegen een rubberbootje. Zijn eega (nemen we maar aan, misschien nu niet meer…) voerde in paniek een wild dansje op de voorplecht uit, hijzelf daarentegen toonde zich onverstoorbaar en doof voor de nuttige aanwijzingen die hem door de schippers van de andere boten en de inmiddels verzamelde stuurlui aan wal werden toegeroepen. In het Nederlands natuurlijk, maar parbleu, men spreekt in Zélande toch zeker wel Frans voor de welgestelde vaargasten uit Bruxelles, non?
Schade
Ons eskadertje had zich intussen angstig teruggetrokken achterin de sluis, maar jammer genoeg heeft niemand een leuk filmpje van dit aardige voorval gemaakt. Nadat de sluis uiteindelijk aan de Veerse Meerkant open was gegaan, hebben we deze onverschrokken zeevaarder bij het uitvaren maar ruim voorrang gegeven alvorens koers te zetten naar de Arneplaat. Daar konden we na een goed halfuur roeien over flink woelig water – van de speedboten, niet van de wind – veilig afmeren bij een recreatievlot in het haventje. Na de lunch was het onze bedoeling terug te varen naar Veere en daar aan te leggen, maar al bij het uitkomen werd duidelijk dat er tijdens onze pauze onopgemerkt iets vervelends gebeurd moest zijn: de greep van een van de bakboordriemen van de Oostgat was inwendig gedeeltelijk losgeraakt of geknikt en maakte nu bij het aanhalen een hoek met de rest van de riem. Tot onze aankomst op het eilandje was hiervan niets te merken geweest, zodat er achteraf eigenlijk maar één conclusie mogelijk is: terwijl wij op enkele tientallen meters afstand onze lunch aten, moet iemand – bijvoorbeeld een van de vakantievierende pubers die op het vlot rondrenden – per ongeluk (hopen we maar) met veel gewicht op de ingehaalde greep zijn gestapt en deze hebben gekneusd.
Buffet
Hoe dan ook, de plannen moesten om en zo waren we tegen vieren alweer terug bij Honte, zonder nog in Veere te zijn geweest. Na ons bedremmelde verhaal aan Elien over de schade en het inhalen van de boten meenden onze gastvrouwen dat wij het best getroost konden worden met een rijk buffet van hapjes en frisdrank, alsof de meesten van ons tijdens ons tochtje ook buiten de lunch niet al voortdurend hadden zitten snaaien..! Maar, onderschat de Hagenezen niet: een uur later was ook dit probleemloos verorberd en werd het langzamerhand tijd om afscheid te nemen en Elien en Joke hartelijk te bedanken voor het geweldige onthaal dat zij ons bereid hadden.
Rekening
Toen we vrolijk napratend onze bolle buiken met een wijde boog om de opgestapelde mega-afwas naar buiten hadden gedragen en op weg naar de parkeerplaats al bijna uit zicht van de nazwaaiende Honte-dames waren, klonk uit hun midden opeens een rauwe kreet: ‘ER MOET NOG BETAALD WORDEN!’ Verr****, ze hadden gelijk: de boothuur! Met een extra diep schaamrood op de toch al roodverbrande kaken en duizend excuses (‘ik had niks door, het was ook zó gezellig..’) drukte ik hun haastig de verschuldigde biljetten in de hand en maakte mij daarna onder dekking van een dichte stofwolk razendsnel uit de voeten – opnieuw en nog steeds even hartelijk nagewuifd door Elien en Joke! Kunnen we dit ooit goedmaken? En hoe dan – misschien met een leuke roeitocht voor Honte-midwekers in de Haagse wateren..?
Cafetaria
Terug bij de auto’s ging het daarna snel gezamenlijk naar Veere, dat we eerder niet hadden kunnen aandoen. Natuurlijk om de historische monumenten te bekijken, de rustieke sfeer te proeven en een jeugdsentimentele blik te werpen op de kleuterschool van onze Els, een van de crypto-Zeeuwsen bij onze vereniging, maar vooral om nog even goed bij te bunkeren – we zouden onderweg naar huis eens trek kunnen krijgen! De eigenaar van het cafetaria dat daartoe werd aangedaan voor kibbeling, lekkerbek, patat, haring, kroketten, ijs en nog zo het een en ander, liet weten dat hij na ons bezoek wel binnen dacht te zijn en nu kon uitkijken naar zijn aanstaande pensioen op een zonnig tropeneiland. Het is de man van harte gegund, want het was allemaal even heerlijk!
Optrekje
Daarmee was onze excursie nog niet helemaal voorbij, want we hadden Rina, ook een van oorsprong Zeeuws meisje bij onze midwekers, vooraf beloofd haar vroegere ouderlijk huis bij Zoutelande te zoeken. Zij had daar tot haar achtste gewoond in een pachtboerderij en had die in herinnering als een lelijke en aftandse behuizing te midden van het nog bijna boomloze Walcherse landschap van eind jaren veertig. Toen we de locatie aan de hand van een oude foto na wat rondrijden inderdaad terugvonden, bleek het te gaan om de Sint Janshof in Sint Janskerke, een kapitale en prachtig gerestaureerde historische boerderij uit 1668 met oprijlaan, geschoren hagen, siertuin en grindperken! Niet alles was vroeger beter of mooier en het menselijke geheugen kan je soms lelijk van het padje brengen, zo zagen we maar weer. Met dit gewonnen inzicht in gedachten kropen we voor het laatst die dag in onze auto’s en reden stilletjes de Tuin van Zeeland uit, terug naar de Randstedelijke werkelijkheid.
Elien, Joke en anderen: nogmaals heel erg bedankt voor deze geweldige dag, en kom ook eens op bezoek!
Rob van Diessen / rv De Laak
smart